KARDELEN.....

Kardelen, çok uzakta bir yerde bir dağın arkasında yaşıyormuş.
Kimsenin elini sürmediği ıssız, soğuk
Ve tam tepede duruyormuş
Halinden çok memnun sayılmazmış ama öğrenmiş tek başıma yaşamayı.
Kalabalığa girerse incineceğinden korkuyormuş. Zaten çok narin
dokunsanız kırılacak gibiymiş,
Aslında korkmasında bir sebebi varmış
Kardelen çok sevdiği bir arkadaşını kalabalığa gömmüş
Bir gün arkadaşı sıkılmış yalnızlıktan
Demiş ki ben artık kalabalığa
Karışmak istiyorum ve aşkı tatmak, özgürce yaşamak istiyorum demiş
Kardelen, beni bırakıp nereye gidiyorsun gitme yurdunu terk etme dese
de dinletememiş.
Oraya gidenler ya ölür ya da dağılıp, parçalanırmış.
Dağı terk etmiş arkadaşı
Kardelen öylece kalakalmış tek başına
O,günden sonra alışmış işte yalnızlığa
Kardelenin hayatına yeni arkadaşlar girse de
Hiçbiri tutamamış dostunun yerini
Bir gün kardelene kartsız bir kutu gelmiş
Acaba dostumdan mı diye heyecanlanmış eli titreyerek açamaya
başlamış.
Kurdelesi kırmızı ama kutu siyahmış
İçinde bir mektup birde mendil varmış.
Mektupta,
Canım arkadaşım, tek dostum
Keşke seni dinleseydim
Nefsime uymasaydım
Birilerine çok güvendim, bir o kadarda darbe yedim
Keşke seninle kalsaydım da
Bu adilikleri yaşamasaydım.
Bir güle âşık oldum
Ona sığındım, beni korur dedim
Yasladım sırtımı hiç düşünmeden
Ben bittim sende bitme
Bu kutuya bak ve beni hatırla ve sakın dağını terk etme diyerek
bitirmiş mektubunu
Kardelenin gözü mendile takılmış
Beyaz kenarları işlemeli katlı mendili yavaşça açmış
Dünyası başına yıkılmış o an
Çünkü mendilin içinde kurumuş bir çiçek ve onu canımdan çok sevdiğin
anlamına gelen kalp şeklinde kurumuş bir kan lekesi
varmış